Radość z bliskości Pana

<<< Słowa Ewangelii

W trzecią niedzielę Adwentu Kościół wzywa nas słowami św. Pawła do radości: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się”. Czym jest radość i jak należy ją rozumieć, by nie pomylić jej z płytką wesołością, zabawą czy dobrym humorem? Św. Franciszek z Asyżu uczył, że prawdziwa radość jako dar Ducha Świętego pochodzi z czystości serca. Zdobywa się ją przez pobożną modlitwę. Jej owocami są: gorliwość i troskliwość, nastawienie oraz gotowość duszy i ciała do pełnienia z radosnym duchem wszelkiego dobra. Mamy bowiem w każdym swoim życiowym położeniu dostrzegać obecność Boga i być wdzięcznym.

Rekolekcje Adwentowe, poprowadzi ks. dr Andrzej Kowalski – ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu. 

Święto Świętej Rodziny jest szczególnym świętem wszystkich rodzin chrześcijańskich. W dniu tym staje przed nami Rodzina z Nazaretu. W zwykłym domu, jakich było wiele, w skromnych warunkach rozwijało się najszczęśliwsze życie rodzinne oparte na prawie Bożym. W dniu tym przybliżamy naszym rodzinom atmosferę wzajemnej miłości, radości i pokoju oraz klimat, jaki panował w Tamtej Rodzinie. Dowartościowanie Rodziny staje się niezwykle ważne w obecnych czasach, w obliczu eskalacji niewybrednych ataków na nią i związanych z nią wartości. Proboszcz i Duszpasterze naszej parafii wraz ze Wspólnotą Domowego Kościoła już tradycyjnie serdecznie zapraszają wszystkich małżonków na uroczystą Mszę Świętą połączoną z odnowieniem przysięgi małżeńskiej w Święto Świętej Rodziny 30 grudnia o godzinie 12:30. Istnieje w parafii przyjęty już zwyczaj, że dla podkreślenia szacunku mężowie przychodzą na tę uroczystość z symbolicznym kwiatkiem dla małżonki.

Uroczystość odnowienia przyrzeczeń małżeńskich jest doniosłą uroczystością, ważną dla małżonków, ale bywa też niezrozumiałą dla wielu. - „Przecież Cię kocham, myślę o Tobie, nie zdradzam Cię i jestem Ci wierny”… - niejeden powie. Po co więc odnawiać przyrzeczenia małżeńskie?

Myślą wracamy do tego, tak wspaniałego i uroczystego dnia zawarcia sakramentu małżeństwa, kiedy wpatrzeni w siebie, zakochani, stanęliśmy przed ołtarzem. I może trochę bezwiednie pojawiło się wzruszenie i trzeba było przełknąć ślinę, aby je opanować. Wzruszenie wobec Rzeczywistości - większej niż możemy dostrzec, nieogarniętej - w którą jesteśmy wpisani przez Chrzest. Pojawiło się ono bezwiednie, bo przecież byliśmy wtedy bardziej zapatrzeni w siebie, niż w Chrystusa wiszącego na stojącym przed nami krzyżu.