Radujmy się w Panu w uroczystość apostołów Piotra i Pawła, którzy własną krwią użyźnili Kościół, pili kielich Pański i stali się przyjaciółmi Boga. Te słowa to Antyfona na Wejście zaproponowana na dzisiejszą Uroczystość Świętych Piotra i Pawła. Ta krótka modlitwa stanowi niejako streszczenie życia tych dwóch wielkich świętych i świadków wiary.
Kościół pierwszych wieków nazywał obu „koryfeuszami”. Było to zapożyczenie z języka greckiego, oznaczające przywódcę chóru w starożytnym dramacie. Dziś moglibyśmy powiedzieć: „liderzy” – osoby, które prowadzą wspólnotę. Już od III wieku liturgia Kościoła jednoczyła tych dwóch przywódców, te dwie kolumny Kościoła, w jednej celebracji.
Co tak naprawdę możemy powiedzieć o tych dwóch świętych? Jakie znaczenie ma ich święto w Kościele i w naszym życiu duchowym?
Apostoł Piotr – prosty rybak z Galilei, człowiek impulsywny, czasem lękliwy, a jednak powołany przez Jezusa, by stać się skałą, na której Chrystus zbuduje swój Kościół (por. Mt 16,18). Był jednym z pierwszych świadków Zmartwychwstałego. Dzięki niemu wspólnota pierwotna zrozumiała, że Kościół ma być otwarty także dla pogan (por. Dz 10).
Apostoł Paweł – pochodzący z Tarsu gorliwy faryzeusz, zaciekły prześladowca chrześcijan, który został nawrócony i powołany przez samego Jezusa (por. Dz 9). Stał się największym misjonarzem, przemierzając tysiące kilometrów, by głosić Chrystusa narodom. Jego listy i działalność misyjna są świadectwem łaski, która potrafi przemienić życie człowieka.
Tradycja przekazuje, że obaj ponieśli śmierć męczeńską w Rzymie – Piotr ukrzyżowany głową w dół, Paweł ścięty mieczem. Uświęcili to miasto swoją krwią i w ten sposób „założyli” Kościół Rzymu. Obaj głosili Ewangelię słowem i życiem, aż po oddanie życia za Chrystusa. „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20) – te słowa św. Pawła mogą być mottem ich wspólnej misji.
Choć tak różni – Piotr prosty, Paweł wykształcony; Piotr towarzysz Jezusa, Paweł nawrócony później – byli zjednoczeni w jednej wierze i miłości do Chrystusa. Mieli spory (por. Ga 2,11-14), ale jednoczyła ich troska o Kościół. Ich jedność w różnorodności pokazuje, że Bóg nie powołuje idealnych, ale gotowych – do służby, do przemiany, do miłości.
To przesłanie pozostaje aktualne. W naszych wspólnotach parafialnych każdy z nas ma inne talenty, doświadczenia, temperament – ale razem jesteśmy powołani, by budować jedno Ciało Chrystusa.
To, co niezwykłe w Piotrze i Pawle, to nie tylko ich osobiste nawrócenia, ale także ich jedność w różnorodności. Byli dwoma odmiennymi osobami – różniło ich pochodzenie, temperament, sposób działania. Piotr chodził z Jezusem podczas Jego ziemskiej posługi, Paweł doświadczył spotkania z Chrystusem już po Jego Zmartwychwstaniu. A jednak uznali wspólną misję i potrzebę współpracy dla dobra Kościoła.
Ich współpraca nie zawsze przebiegała bez napięć. Dochodziło do nieporozumień, a nawet publicznych sporów, ale ostatecznie dążyli do pojednania i jedności. Rozumieli, że ich wspólne zaangażowanie w głoszenie Ewangelii przewyższało osobiste różnice. Jedność w Kościele była dla nich warunkiem skutecznego świadectwa wobec świata.
Kiedy dziś wpatrujemy się w postacie Apostołów Piotra i Pawła, warto przypomnieć sobie o znaczeniu jedności w Kościele. Kościół – choć święty – składa się z ludzi, a więc z różnorodnych osób, mających odmienne pochodzenie, talenty, perspektywy. Przyjęcie tej różnorodności i uznanie wspólnej misji sprawia, że możemy być wiarygodnymi świadkami Chrystusa.
Piotr i Paweł uczą nas także o przemieniającej mocy łaski Bożej. Piotr, impulsywny rybak, stał się odważnym przywódcą Kościoła. Paweł – prześladowca – stał się gorliwym apostołem narodów. Ich życie pokazuje, że każdy z nas może być powołany, by oddać się całkowicie służbie Kościołowi.
Kościół to nie scena, na której nieliczni „występują”, a reszta tylko obserwuje. To żywe Ciało Chrystusa, gdzie każdy ma swoje miejsce i swoje zadanie: modlić się, służyć, głosić, wspierać, tworzyć przestrzeń miłości i jedności. Wspólnota parafialna to nie firma – to rodzina. A jak w każdej rodzinie, potrzebne są: praca, zaangażowanie, ofiara i wytrwałość. Piotr i Paweł oddali za tę wspólnotę swoje życie. My jesteśmy wezwani, by oddać swój czas, swoje ręce i serce.
Dziś jest to szczególnie ważne, bo wielu mówi: „Kościół to księża, biskupi, Watykan...”. Ale prawda jest taka, że Kościół to my wszyscy – ochrzczeni, wierzący, żyjący Ewangelią. Jeśli brakuje zaangażowania, chętnych do katechizacji, pomocy w liturgii, wsparcia chorych, ubogich, modlitwy – Kościół słabnie. Nie tylko z powodu braku kapłanów, ale przede wszystkim z braku wspólnoty.
Dlatego zapytajmy dziś samych siebie: Co wnoszę do życia mojego Kościoła? Czy jestem jak Piotr – gotów podjąć odpowiedzialność, mimo lęku? Czy jestem jak Paweł – gotów głosić Chrystusa tam, gdzie jeszcze Go nie znają? Święci Piotr i Paweł nie zostali świętymi, bo byli doskonali. Zostali świętymi, bo zaufali Jezusowi i służyli Mu całym sobą. Ich życie pokazuje, że Bóg przemienia słabości w siłę, a codzienną wierność – w świętość.
Niech zatem dzisiejsza uroczystość będzie dla nas nie tylko wspomnieniem, ale i wezwaniem: do modlitwy za Kościół święty, powszechny, apostolski, „zbudowany na skale” przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Módlmy się w intencji Ojca Świętego, papieża Leona XIV, oraz wszystkich, którzy głoszą katolicką wiarę. Starajmy się dostrzegać Chrystusa w sobie nawzajem i wspólnie budujmy Jego Kościół. Podobnie jak Piotr i Paweł, pozwólmy łasce Bożej nas przemieniać i dać nam siłę, byśmy byli odważnymi świadkami Ewangelii w naszej codzienności.
„Święci Apostołowie Piotrze i Pawle, módlcie się za nami, abyśmy jak wy, z miłości do Chrystusa, oddawali nasze życie – dzień po dniu – dla dobra Kościoła i zbawienia świata. Amen”