Pośród zamętu dzisiejszego świata Kościół jest wspólnotą, która pielgrzymuje przez doczesność na jasno określonych zasadach, będąc jedni dla drugich, uświęcając czas modlitwą, wspólnie dźwigając trudności i dzieląc się radością. Nie tracąc z oczu nieba – służymy sobie nawzajem, jak umiemy. Pochylamy się nad potrzebującymi. Modlimy się za siebie, gdy ktoś niedomaga. Dobrym słowem goimy rany serc.
Księża otwierają nas na Boże miłosierdzie – przez dobrą spowiedź oraz na moc Bożej łaski – przez głębokie przeżycie Mszy świętej. Służby medyczne dwoją się i troją, by ciało było sprawne. Służby porządkowe dbają o bezpieczeństwo. Diakonii muzycznej zawdzięczamy serca radosne, gotowe na przyjęcie łaski – bo wspólny śpiew odwraca uwagę od bólu i pozwala wytrwać. Kwatermistrzowie troszczą się o to, by był dach nad głową. Bagażowi są potrzebni, by ciężar niezbędnych rzeczy nie zatrzymał pielgrzymów.
Pielgrzymka to formacja ku dojrzałości. To wspólne modlitwy, konferencje, dialog. Wielu modli się o uzdrowienie ukochanych osób z terminalnych chorób, o uwolnienie uzależnionych, o nawrócenie dla swoich najbliższych, o możliwość nawiązania na nowo dobrych relacji tam, gdzie one są poranione – w rodzinie, w małżeństwie, pośród przyjaciół.
Pielgrzymka to też uczucia – to spotkanie z ludźmi, których można pokochać. Niektórzy później pójdą razem już jako małżonkowie. Dla niektórych pielgrzymka to także czas odkrywania piękna powołania do kapłaństwa, czy do życia konsekrowanego. W drodze Jezus niepostrzeżenie przemienia nasze serca na wzór swojego.
Opisanego powyżej Kościoła uczy nas Maryja, ta która obecna jest pośród pielgrzymujących do Jej Jasnogórskiego Sanktuarium, a na co dzień – pośród pielgrzymującego Kościoła. Pierwsza na drodze wiary. Matka, która dyskretnie zabiega o szczęście swych dzieci i czuwa, byśmy nie zeszli na bezdroża. Zawsze wskazująca na swego Syna – najlepszego Przewodnika. To On przeprowadza przez życie, przez kryzysy, cierpienia, a nawet przez krzyż – by zanurzyć nas w sanktuarium swego Serca.
Serdecznie zapraszam, wraz z księdzem biskupem Józefem, na wspólne pielgrzymowanie, na to uczenie się piękna Kościoła – również piękna naszego Kościoła Diecezjalnego, który razem współtworzymy. W przeżywanym Roku Jubileuszowym bądźmy pielgrzymami nadziei.